05 d’abril, 2011

XXIII

Sí, perquè jo no sóc res.
Només un figurant que enalteix la figura principal.



I tu, tu no ho saps. No saps res.
I així millor.
Podria desaparèixer del teu costat i no ho notaries. No em notes ni quan hi sóc.
No em queixo, no és una queixa. És el que és.
I ho sé.
Pretenc ser alguna cosa més, un figurant pallasso, algú que et faci riure.

Així, em puc quedar al teu costat, no? Prometo no molestar. Prometo no plorar davant teu. No et faré sentir trist, culpable o insegur. T'escoltaré sempre que ho vulguis, encara que no sàpiga aconsellar.


La meva cara la pintaré de colors, i a la teva hi pintaré un somriure.




Sí, hauria de marxar i entendre d'una vegada quin és el meu paper. Però no ho vull, no em vull allunyar de tu ni amagar-me de mi mateixa. Així que em faré forta al teu costat, encara que tu això mai no ho sabràs.